De Titanic kinderen.



Michel Marcel Navratil, Jr. ( 12 juni 1908 – 30 januari 2001) en Edmond Roger Navratil (5 maart 1910 – 1953) waren twee broers die beide de ramp met de Titanic overleefden. Gezamenlijk stonden ze bekend als de Titanic-wezen (Titanic Orphans) omdat ze de enige kinderen in de reddingsboten waren die niet werden vergezeld door een ouder of voogd.Michel Navratil geniet verder bekendheid vanwege het feit dat hij bij zijn overlijden de laatste mannelijke overlevende van de ramp was.

Jonge jaren

Michel Marcel Navratil en Edmond Roger Navratil waren de zonen van Michel Navratil, een Slowaakse immigrant, en Marcelle Caretto, een Italiaanse.

Het huwelijk tussen hun ouders verliep moeizaam, en begin 1912 resulteerde het in een echtscheiding. Marcelle Caretto kreeg de voogdij over de kinderen toegewezen, maar stond wel toe dat ze met Pasen bij hun vader zouden verblijven. Hun vader besloot echter van deze kans te profiteren om zijn kinderen mee te nemen naar de Verenigde Staten. Na een kort verblijf in Monte Carlo reisden ze door naar Engeland en gingen daar aan boord van de Titanic.

Titanic

Op 10 april 1912 gingen Michel, zijn broer en vader aan boord van de Titanic. Ze reisden tweede klas. Michel Navratil Sr. reisde onder het pseudoniem 'Louis M. Hoffman', en liet zijn zoons registreren als 'Loto' en 'Louis'. Aan zijn medepassagiers vertelde hij dat hij weduwnaar was.

Nadat de Titanic op de ijsberg was gebotst en zonk, werden Michel en Edmond door hun vader in reddingsboot D gezet; de laatste reddingsboot die succesvol te water werd gelaten. Zelf overleefde hun vader de ramp niet. Hoewel Michiel Navratil ten tijde van de ramp vier jaar oud was, bleef hij later in zijn leven altijd volhouden zich perfect te herinneren hoe die avond was. Zo zou zijn vader hem nog hebben verteld dat hun moeder hen zeker zou komen zoeken, en ze haar moesten vertellen dat hij van haar hield. Michel Navratils lichaam werd later gevonden door de CS Mackay-Bennett

Over de redding meldde Michel het volgende:

I don't recall being afraid, I remember the pleasure, really, of going plop! into the life-boat. We ended up next to the daughter of an American banker who managed to save her dog--no one objected. There were vast differences of people's wealth on the ship, and I realized later that if we hadn't been in second-class, we'd have died. The people who came out alive often cheated and were aggressive, the honest didn't stand a chance."

Na de redding konden Michel en Edmond Navratil zich niet identificeren omdat ze geen Engels spraken. De media noemde hen daarom "de Titanic-wezen". De Franssprekende passagier Margaret Hays bekommerde zich om de jongens. Hun foto’s werden in verschillende kranten gepubliceerd in de hoop dat ze geïdentificeerd zouden worden. Marcelle Caretto zag de foto uiteindelijk en reisde af naar New York City, waar ze op 16 mei 1912 met haar kinderen werd herenigd. Ze nam hen vervolgens mee terug naar Frankrijk.

Latere jaren

Michel Navratil studeerde filosofie en trouwde in 1933 met een medestudent. Hij haalde uiteindelijk een doctoraat en werd professor in filosofie aan de universiteit van Montpellier In zijn leven bleef hij van mening dat zijn ontsnapping aan de dood op zo’n jonge leeftijd, en het verlies van zijn vader, van sterke invloed waren op zijn filosofisch denken.

In 1987 was Michel Navratil aanwezig bij de herdenking van de ramp in Wilmington, Delaware. Dit was zijn eerste bezoek aan de Verenigde Staten sinds 1912. Het jaar erop voegde hij zich bij tien mede-overlevenden in de Titanic Historical Society conventie in Boston. In 1996 ging hij met mede-overlevenden Eleanor Shuman en Edith Haisman mee op een cruise naar de locatie van het wrak. Op 27 augustus dat jaar bezocht hij voor het eerst in zijn leven het graf van zijn vader.

Michel Navratil woonde de laatste jaren van zijn leven in Montpellier. Hij stierf op 92-jarige leeftijd.

Michel had een dochter, Élisabeth. Zij schreef de ervaringen van haar vader, oom en grootvader op in een boek getiteld Les enfants du Titanic (de kinderen van de Titanic).

Edmond Navratil werd later in het leven een architect en binnenhuisontwerper. Hij vocht tijdens de Tweede Wereldoorlog mee in het Franse leger, waarbij hij onder andere als krijgsgevangene in een kamp belandde. Hij overleefde de oorlog, maar zijn gezondheid ging nadien snel achteruit. Hij overleed in 1953 op 43-jarige leeftijd.
**********************************************************************************

Ruth Elizabeth Becker werd geboren in Guntur (India)als dochter van Allen en Nellie E. Becker. Ze had een jongere zus, Marion Louise en een jongere broer, Richard.

RMS Titanic

De familie Becker boekte een reis op de RMS Titanic toen zoon Richard ernstig ziek begon te worden. Al gauw bleek dat de arme jongen niet tegen het klimaat kon en het noodzakelijk was naar de Verenigde Staten te gaan.

De familie Becker ging op 10 april 1912 aan boord van de Titanic. Hun ticket was van de 2e klas en ze verbleven in een cabine op dek F. Vader Allen kon niet mee, omdat de enige arts die ontheffing van zijn post kon geven er niet was.

Becker was op jonge leeftijd al een onafhankelijke jongedame. Zo kreeg ze dan ook de taak om aan boord van het schip op Richard te passen. Zelf was Becker erg onder de indruk van het schip. Ze was altijd enthousiast op nieuwe lakens te slapen en nooit eerder gebruikte servies gebruiken.

Op de late avond van 14 april was Nellie in slaap gevallen vlak voordat het schip de ijsberg raakte. Een steward gaf de familie instructies om naar het dek te gaan.

Na vijf trappen omhoog zijn te gelopen, kwamen ze in een kamer vol vrouwen. Hoewel er slechts chaos en paniek om haar heen was, werd ze zelf naar eigen zeggen nooit bang.

Eenmaal aangekomen bij de reddingsboten, zette een officier zusje Marion in sloepnummer 11. Hetzelfde deed de man met Richard. Toen deze reddingsboot weg dreigde te gaan zonder Nellie of Ruth, werd Nellie bang en sprong er zelf ook in. Het lukte Ruth niet om haar moeder na te doen.

Toen Ruth zonder haar familie tussen de chaos naar een sloep zocht, werd ze door een officier gegrepen en kwam zo terecht in sloepnummer 13. Boven haar daalde sloepnummer 15. Toen deze reddingsboot nummer 13 kapot dreigde te maken, moesten de touwen doorgesneden worden.

Terwijl de reddingsboot nog uren dreef op het water, hoorde Ruth het geluid van huilende weduwen. Toen ze aankwamen bij RMS Carpathia, moest Ruth opgehesen worden omdat ze bevroren was. Aan boord zocht ze uren naar haar familie. Toen ze Nellie, Marion en Richard vond, bleken ze allemaal ongedeerd te zijn.

Na de Titanic

Becker ging na de ramp naar school in Ohio. Ook studeerde ze hier. Na de universiteit ging Becker lesgeven in het onderwijs in Kansas. Ze trouwde met David Blanchard en startte een gezin met hem. Uiteindelijk bleef ze 20 jaar getrouwd met hem en gaf les tot en met 1971.

 Becker praatte niet graag over de ramp. Zelfs haar kinderen wisten lange tijd niets van haar aanwezigheid op dat schip af. Vanaf 1982 sprak ze er voor het eerst over in een talkshow.

In 1990 stierf ze aan verkeerde voeding. Ze werd gecremeerd en haar as werd uitgestrooid op de plek waar ook de Titanic zonk.
********************************************************************************

Bijna 100 jaar lang wist niemand wie hij was. Onderzoek wijst nu uit dat het om de peuter Sidney Leslie Goodwin gaat. Een tragisch verhaal.

Vijf dagen na het drama met de ‘onzinkbare’ Titanic wordt het lichaampje van een peuter uit het water gevist. Het kindje wordt samen met 150 andere slachtoffers begraven. Op de grafsteen staat te lezen dat niemand weet wie het kindje is.

Fin

In 2001 doen wetenschappers de eerste poging om het kindje te identificeren. Op basis van een botje van het arm stelden de wetenschappers dat het om twee kinderen kon gaan: een dertien maanden oud Fins jongetje: Eino Viljami Panula of de negentien maanden oude Sidney Leslie Goodwin. De tandjes wezen erop dat het kindje tussen de negen en vijftien maanden was en dus zou het om het Finse jongetje gaan, zo werd geconcludeerd.

Nieuw onderzoek

 Maar daar klopt niets van, zo stellen onderzoekers nu in het blad Forensic Science International: Genetics. Ze kwamen de fout op het spoor toen ze de handschoentjes van het jongetje bestudeerden. Deze waren veel te groot voor een jongetje van dertien maanden. Een nieuwe DNA-test bevestigde de vermoedens: het is Eino Viljami Panula niet. De wetenschappers zijn voor 98 procent zeker dat het om Sidney Leslie Goodwin gaat.  

Tragisch

Het verhaal van de familie Goodwin is tragisch. Vader Fred was op zoek naar een beter bestaan en besloot zich met zijn gezin te vestigen nabij de Niagarawatervallen waar werk genoeg was. Ze zouden de overtocht met een klein stoombootje maken. Maar die reis ging niet door, in verband met stakingen. Daarom werd het gezin op de Titanic gezet. In de nacht van 14 april zonk dit onzinkbare schip na een botsing met een ijsberg.

Zowel Fred als zijn vrouw en hun kinderen:

Lillian (16), Charles (14), William (11), Jessie (10), Harold (9)

en Sidney Leslie (negentien maanden) kwamen om.

**********************************************************************************

Master Alden Gates Caldwell, 10 months, was born in Siam, the son of Albert Francis and Sylvia Mae Caldwell.

The family boarded the Titanic in Southampton as second class passengers.

(© Charles Caldwell, USA)

Alden's mother got into lifeboat 13 and then Alden, who was wrapped in a blanket, was tossed to Steward Frederick Ray in the stern. Mr Caldwell stepped into the bow as the boat was lowered.

Alden Caldwell was the baby that Lawrence Beesley spoke of as crying incessantly in his lifeboat until someone noticed his feet were exposed. As soon as the feet were covered the crying ceased.

Alden Gates Caldwell graduated from the University of Illinois, class of 1934, and received a Masters Degree in chemical engineering. He never married and lived most of his life in Allentown, Pennsylvania. He was a chemical engineer and worked for the Leigh-Portland Cement Company for almost 33 years. He spent much time trying to prove his citizenship status in preparation for his retirement in order to receive social security benefits.

Alden retired to Largo, Florida in 1977 (after his father's death) and spent the remainder of his life travelling between his winter home in Florida and summer cottage in Stone Lake, Wisconsin. He loved to golf and fish.

Many remembered Alden as a reclusive and unfriendly man. When he died in 1992 some of his nearest neighbours did not even know his name and had never spoken to him. But others remember him as extremely kind and amiable. He freely spoke about what his parents told him about the sinking. He admitted that while the story of the Titanic held no interest for him (unlike his parents), he didn't mind speaking about it.

He apparently grew a long, unkept white beard in his last years that was unmistakable. His memories were preserved on audio tape in 1986, and in 1987, and are in the archives of the Titanic International Society. It is the only known interview that Alden gave about his experiences on the Titanic.

According to both Frank Aks and Alden Caldwell: At the time of Albert Caldwell's passing in 1977, survivor Frank Aks attended Albert's funeral. Both had met several years earlier. It was at the funeral that Mr Aks met Alden for the first time. Until that time, Mr Aks believed that he had been the youngest survivor, his birthdate being 7th June, 1911. Alden jokingly told him after the funeral that he was born on 10th June, 1911 - thus making him at least the younger of the two. Mr Aks eventually did meet the youngest survivor of the Titanic, Millvina Dean, at a reunion of survivors in 1988. Mr Caldwell was invited to attend the affair but chose not to.

He died on 18th December, 1992 in Largo, Florida